Υμηττός : Πανάρχαια λέξη με θεωρητικά πελασγική προέλευση

 Κατά το Θεόφραστο, προέρχεται από παραφθορά της λέξης ουμάιτ ή υμήτ, που πιθανόν σήμαινε σκληρός, βραχώδης τόπος.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, προέρχεται από την λέξη θυμός (θυμάρι), λόγω της αφθονίας τον θυμαριών στο βουνό, που παραφράστηκε σε θυμέτ και στη συνέχεια σε υμέτ – Υμηττός. 

 Το βόρειο τμήμα του βουνού, όπως προαναφέρθηκε, έφερε κατά την αρχαιότητα το όνομα Μέγας Υμηττός, ενώ το νότιο τμήμα του ήταν γνωστό ως Ελάσσων ή η Άνυδρος Υμηττός και στους νεότερους χρόνους ως Μαυροβούνι η Ξεροβούνι. 

 Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί για την μεταγενέστερη επωνυμία «Τρελός», που αποδίδεται στο βόρειο τμήμα του βουνού. 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από την παραφθορά – κατά την Φραγκοκρατία – της ιταλικής λέξης imetto σε matto( που σημαίνει τρελός), ενώ άλλοι πιστεύουν ότι προέρχεται από την παραφθορά του γαλλικού tres longue, που σημαίνει επιμήκης, όνομα που φέρεται να δόθηκε από τους ναύτες που παρατηρούσαν από τη θάλασσα το πραγματικά μεγάλο μήκος του βουνού. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, επειδή, όπως προαναφέρθηκε, οι κάτοικοι προέβλεπαν τον καιρό βλέποντας την κορυφή του Υμηττού, ονόμασαν με τον καιρό το βόρειο Υμηττό Τρελό, λόγω των καιρικών ανωμαλιών που δεν επιβεβαίωναν πάντα τις προβλέψεις.

 Τέλος, μια άλλη εκδοχή θέλει το όνομα «Τρελός» να οφείλεται στην «τρέλα του μελισσών», που αφού τρυγούσαν το θυμάρι του βουνού – που χαρακτηριζόταν από ιαματικές και διεγερτικές ιδιότητες –, τρελαίνονταν και στροβιλίζονταν, χορεύοντας τον αέρα. Οι τούρκοι κατακτητές έδωσαν στο βουνό το όνομα Ντελή-νταγ (τρελό βουνό), που αναφέρεται κι από τον τούρκο περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή το 17ο αιώνα, ενώ από τους περιηγητές του 18ου αιώνα και από τον Δανιήλ Φιλιππίδη μαθαίνουμε ότι το βουνό ήταν γνωστό και ως Τηλεβούνι.